بسمه‌تعالی
به مناسبت بیست و یکمین سالگرد ارتحال ملکوتی حضرت امام خمینی(ره) نکاتی را متذکّر می‌شوم:
مرحوم آیة‌الله العظمی امام خمینی(ره) عالمی مهذّب و عارفی واقع‌بین و وارسته بود. نشانه‌ی علم و فقاهت ایشان، تدریس و تألیفات بسیار و شاگردان مبرّزی است که اغلب در حدّ مرجعیّت قرار گرفتند و نشانه‌ی تهذیب وی، خود ندیدن و خدا دیدن او بود. متکبّر و ریاکار و سلطه‌جو و ظالم و معجب و کینه‌توز نبود و بالعکس متواضع و مخلص و عادل و کریم و عفوّ بود. دلیل بر عرفان او این بود که هر کار خوبی و هر اتّفاق خوبی را به خدا نسبت می‌داد. او می‌گفت این انقلاب را خدا به راه انداخت، خرّمشهر را خدا آزاد کرد و ... و نیز معیّت خداوند را با مردم می‌دانست، لذا مردم را محترم می‌شمرد و آنها را به عنوان ولی‌نعمت خود خطاب می‌کرد. واقع‌بین بود، از خرافات و تخیّلات و توهّمات به دور بود و حتّی خواب‌ها و مکاشفات و پیام‌هایی که بعضاً افراد از ناحیه‌ی حضرت صاحب الزّمان(عج) می‌آوردند را با قرآن و سنّت مقایسه می‌کرد و بی‌جهت قبول نمی‌کرد. کوشش داشت که مردم، خداجو شوند، خداپرست شوند. خود را در ردیف یک شهروند عادی قرار می‌داد، دم از من و فرمان من نمی‌زد. وارسته بود از حبّ دنیا و حبّ ریاست، دلیل بر این مطلب آن که عرش و کرسی برای خود درست نکرد، از بیت‌المال اندوخته‌ای نداشت. قلوب مردم مؤمن، بلکه صادقین جهان متوجّه او شد، همه او را به عنوان رهبر خیرخواه و آزادمنش و دوستدار مردم، بدون تهدید و ارعاب پذیرفتند؛ این بود امام امّت(رحمه الله). سیّد علی محمّد دستغیب
12 / 3 / 89
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر