ستم عبارت است از تجاوز کردن از حدود خدا و مخالفت کردن آنچه را که عقل و شرع تعیین نموده است و آن بر دو قسم است:
1- تجاوز کردن از حدود الهی نسبت به خود، مانند مشرک شدن چنانچه در قرآن مجید می فرماید (به درستی که شرک ستم بزرگی است){سوره31آیه 12} یا تکذیب آیات خدا را کردن چنانچه می فرماید : ( کافران، ایشانند ستمگران){سوره2آیه 255} و به طور کلی قبول نکردن و باور نداشتن امری که عقلا و شرعا اعتقاد به آن واجب باشد، ظلم است و نیز مانند نپذیرفتن و عمل نکردن به حکمی از احکام الهی و تجاور نمودن به حدی از حدود الهی به اینکه واجبی را ترک کند یا حرامی را مرتکب شود. چنانچه می فرماید:( کسانی که از حدود الهی خداوند تجاوز کنند ، پس ایشان گروه ستم کارانند) و بالجمله در تمام این موارد شخص به خودش ظلم نموده چنانچه می فرماید: ( بعضی از ایشان ظلم کنندگان به خودند.)
2- تجاوز کردن از حدود الهی نسبت به دیگری. و آن اذیت کردن و آزار رساندن به دیگری از جهت نفس ، مانند زدن و کشتن و حبس کردن ، یا از جهت آبرو مانند دشنام دادن ، غیبت کردن، تهمت زدن، هتک نمودن، یا از جهت مال مانند اینکه مالی را به غیر حق از صاحبش بگیرد یا حق ثابت او را ندهد، و سایر انواع غصب که اشد مراتب آن که اشغال و تصرف مقام و منصب خلافت است که حق صریح اهلبیت علیهم السلام بوده و خلفای جور و بنی امیه و بنی العباس آنرا غصب نمودند و نظیرش نشستن غیر مجتهد عادل بر کرسی قضاوت است. و این قسم از ظالم نیز بر دو نوع است: یکی آن است که ستم و بیدادگری حرفه و پیشه اوست ، مانند حاکم جور و قطاع الطریق و دیگر آن است که بر سبیل تصادف و اتفاق در موردی یا مواردی ظلمی از او صادر شود و به دیگری ستمی نماید.
